Lang geleden dat ik voor het laatst wat continuiteit vertoonde in m'n postgedrag. Zijn verschillende verklaringen voor, zijn niet nodig om aan te kaarten want dan blijf ik me elke keer verontschuldigen. Liever focus ik me op wat komen gaat. Zoals jullie in m'n vorige post kunnen lezen, voorspel ik een glorieus jaar voor mij. Een van de dingen die op de planning staat (hoewel... Planning... Deze dingen gebeuren gewoon) is m'n 18e verjaardag. Er zijn welgeteld nog vijf dagen over van mijn jeugd en daarna begint het volwassen leven. En daar waar mijn moeder zo angstvallig mogelijk haar verjaardag stilzwijgend voorbij laat gaan, tel ik meestal al maanden van tevoren af tot het eindelijk de veertiende van januari is. En ik weet niet of het te maken heeft met het feit dat ik ouder, en dus wijzer word, maar ik ben nu niet zo heel zenuwachtig als normaal. En dat terwijl ik de dag na m'n verjaardag m'n eerste rijles heb. Reden genoeg om te zenuwen, maar dat valt relatief mee.
Daarnaast komt de een na laatste toetsweek uit mijn middelbare schoolloopbaan steeds dichter bij, zodra die achter de rug is, komt de laatste toetsweek in het zicht en daarna duurt het niet zo gek lang meer tot de examens. Of ik daar bang voor ben? Jazeker. Ik schijt hem zeven kleuren als ik er alleen al aan denk. Al die jaren die je op school hebt gezeten hadden als doel je te bevorderen naar dit moment: De examens. Hierna is het af, kies je wat je gaat studeren en begint het echte leven. En aangezien ik kamp met lichte faalangstaanvallen, zie ik de examenperiode somber in. Bemoedigende woorden helpen vooralsnog niet, maar we zullen zien wat de tijd me brengt.
Na de examens komt m'n tussenjaar in Engeland wel behoorlijk dichtbij ineens. Het lijkt nu nog zo ver weg, maar voor ik het weet ben ik op vreemde bodem voor een jaar. Of nouja, een jaar. Als au pair in Engeland schijn je er maximaal 8 maanden te zitten, maar ik hoop nog steeds op een maand of 2/3 extra. Ik moet wel toegeven dat ik er dubbele gevoelens over heb. Natuurlijk voert mn enthousiaste gevoel de boventoon, want dit is de kans van m'n leven en ik wil niets liever dan met kinderen werken (en dan nog niet te spreken over de schat aan ervaring die ik hiermee zal vergaren), maar een jaar weg van huis is wel lang. Begrijp me niet verkeerd, ik twijfel er niet aan dat ik het naar m'n zin zal hebben, maar ik ben best wel een moederskindje en daddygirl, dus dat wordt nog afzien.
Dit zijn vooralsnog wel de hoogtepunten van mijn jaar, niet niks toch?
Ohja! Mijn blognaam is veranderd naar Vintage Sundae, Sounds of Symmetry is niet meer. Zegt het voort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten